Gra w pytania i rozbieranie - Rozdział 16 „31 Nocy Pragnień”

To miała być tylko zabawa.
Bez reguł, bez presji, bez planu.
A jednak w tej prostocie było coś wyjątkowego - bo każde pytanie stawało się krokiem w stronę prawdy, a każde milczenie mówiło więcej niż odpowiedź.

Siedzieli naprzeciw siebie, przy przygaszonym świetle.
Między nimi stał kieliszek wina i notatnik.
Zasady były proste - jedno pytanie, jedna odpowiedź. Kto unika odpowiedzi, zdejmuje jeden element garderoby.

Z początku było lekko - śmiech, żarty, bezpieczne pytania.
Ale im dalej, tym bliżej byli tego, czego zwykle się nie mówi na głos.
„Czego najbardziej się boisz?”
„Kiedy ostatnio kogoś naprawdę pragnąłeś?”
„Czy potrafisz oddać kontrolę?”

Nie każde pytanie wymagało słów.
Niektóre zostawały w powietrzu, zawieszone między spojrzeniami, które mówiły więcej.
W tej grze nie chodziło o nagość ciała - chodziło o nagość emocji.

Kiedy odważyła się spojrzeć mu w oczy po kolejnym pytaniu, świat na chwilę przestał istnieć.
Nie było już śmiechu. Była szczerość.
Nie ta wymuszona, ale ta, która przychodzi wtedy, gdy ktoś naprawdę słucha.

W tej ciszy było coś niepokojąco pięknego - jakby oboje odkrywali siebie na nowo.
Każda odpowiedź zbliżała ich bardziej niż dotyk.
Każde pytanie rozpalało ciekawość, której nie da się ugasić.

Gra w pytania stała się rozmową, a rozmowa - mostem.
Nie prowadziła do rywalizacji, lecz do zrozumienia.
Czasem najwięcej odkrywamy nie wtedy, gdy pytamy, ale gdy ktoś naprawdę chce nas poznać.

(Zobacz gry dla par i zestawy erotyczne - bo czasem najprostsze pytanie może otworzyć drzwi, o których istnieniu nie mieliście pojęcia.)