Na huśtawce - ciężar i lekkość - Rozdział 29 „31 Nocy Pragnień”

Niebo miało dziś kolor porannej mgły, a powietrze pachniało obietnicą.
Huśtawka skrzypiała cicho - rytmicznie, jakby znała już ten taniec.
Ruch był prosty - w górę i w dół, między ciężarem a lekkością, między kontrolą a poddaniem się chwili.

Każde wahnięcie przypominało o tym, że równowaga nie jest czymś stałym.
To coś, co tworzysz, ucząc się własnego rytmu.
Jedno pchnięcie za mocno - i tracisz grunt.
Za słabo - i nie czujesz niczego.

Lubiła ten moment zawieszenia, gdy wszystko zamierało.
Powietrze gęstniało, a czas wydawał się zatrzymać.
To tam, w tej krótkiej pauzie, kryła się esencja emocji - ani spokój, ani chaos.
Po prostu trwanie.

Kiedyś bała się spadania.
Dziś wiedziała, że w tym właśnie tkwi wolność - w zaufaniu, że ruch sam ją poniesie.
Ciężar ciała stał się jej sprzymierzeńcem, a lekkość myśli - paliwem.

Huśtawka poruszała się coraz wyżej, a z każdym wahnięciem wzrastało napięcie między tym, co znane, a tym, co jeszcze nieodkryte.
Nie musiała już nic planować - wystarczyło czuć.

Czasem lekkość przychodzi dopiero wtedy, gdy pozwolisz sobie na ciężar.
Bo jedno bez drugiego nie istnieje.

(Zainspiruj się kategorią akcesoria do gry i balansowania - odkryj, jak ruch i rytm potrafią zmienić każdą chwilę.)